Eeuwenlang werd ons platteland gevormd door de landbouw. Daardoor waren onze buitengebieden vroeger erg soortenrijke leefmilieus. Die landschappen werden op een extensieve manier beheerd en waren bezaaid met hagen, poelen en boomgaarden, waar het krioelde van specifieke planten en dieren. Tegenwoordig is heel wat van die rijkdom echter verdwenen. Alleen op sommige stukken wei- en grasland vind je nog zo'n biodiversiteit.

Historisch gezien zijn ook zinkhoudende graslanden beïnvloed door menselijke activiteit, met name de mijnbouw. Het noordoosten van de provincie Luik bevat veel metaalrijke ertsaders (lood, zink...). De oorspronkelijke zinkhoudende graslanden zijn verdwenen als gevolg van de ontginning van de ertsvoorraden maar bij het industrieel verwerken van die delfstoffen zijn veel gebieden in de omgeving vervuild geraakt. Doordat de bodem rijk is aan zware metalen heeft er zich een uitzonderlijke flora ontwikkeld, die aangepast is aan extreme leefomstandigheden. Die flora noemen we de metallofyten.

Het bijzondere aan die graslanden is dat het erg stabiele milieus zijn waar de vegetatiedynamiek erg langzaam is. Door die stabiliteit zijn er weinig beheersmaatregelen nodig om de meest opmerkelijke soorten te ondersteunen. Wanneer ze niet beheerd worden, zijn de graslanden echter geneigd om ingepalmd te worden door invasieve exoten (of door wildcrossers!). De vervuiling door zware metalen, die deze gebieden zo bijzonder maakt, is trouwens ook geneigd om na verloop van tijd af te nemen. Langzaam maar zeker wordt de bodem schoongespoeld waardoor andere, minder bijzondere soorten zich ontwikkelen ten nadele van de kenmerkende soorten.