Waarom moeten deze habitattypes beschermd worden?
Kalkgraslanden, rotsachtige en heischrale graslanden en ook magere hooilanden zijn op allerlei manieren bedreigd:
De begrazingspraktijk van weleer, die die gebieden in stand hield, bestaat vandaag niet meer. Daardoor groeien die open terreinen snel weer dicht. We stellen ook vast dat de bodem steeds vruchtbaarder is, wat verschillende oorzaken kan hebben (vrijwillig ingrijpen door de mens, vervuiling of ook veranderingen die te wijten zijn aan het niet-beheren van een gebied). Bovendien bevinden we ons hier aan de grens van het verspreidingsgebied van veel soorten. Daardoor dreigt de impact van de klimaatverandering hier erg zichtbaar te zijn.
 |
Ten slotte zijn deze habitattypes vaak beperkt in hun mogelijkheden om zich uit te breiden. Het gaat immers om soorten die slechts beperkt in staat zijn om zich te verspreiden en vele van hen hebben zaad waarvan de levensduur eerder kort is. In de bodem van deze gebieden vind je dus geen blijvende zaadbank.
De graslanden op zinkhoudende bodem worden voornamelijk bedreigd door verhouting en struikopslag. Dat risico is het grootst in het geval van tertiaire gebieden omdat die minder vervuild zijn, en hun vervuiling neemt ook af na verloop van tijd.
Ook verstedelijking en bepaalde sporten (quad, motorcross...) zorgen voor een sterke achteruitgang en zelfs vernieling van de verschillende gebieden.
Ten slotte is er naast een algemeen gevaar voor invasie door exotische soorten, zoals robinia en Amerikaanse vogelkers, ook gevaar voor versnippering van de natuurgebieden. Daardoor verkleinen de oppervlaktes en verhoogt het isolement. De toestand van de soorten in deze habitattypes is van nature al precair omdat ze hier de grens van hun verspreidingsgebied bereiken. Daardoor zijn de populaties kleiner, minder stabiel en kwetsbaarder voor veranderingen. Versnippering kan voor de ene soort dus meer gevolgen hebben dan voor de andere.
